Sene geçen sene bu zamanlar. Şehirler arası otobüs terminaline gittim. Yolculuk keyifli olsun etrafı seyredeyim diye ön koltuktan bilet aldım. Geçtim yerime oturdum, kulaklığımı taktım müzik dinliyorum. Telaş içinde bir gencin sağa sola koşuşturduğunu gördüm. Üniversite öğrencisiymiş ve sınavına yetişmesi gerekiyormuş. Ne var ki yer bulamıyor. Bizim otobüsün kapısı açık ve muavin kapı önünde. Genç adam muavine yaklaştı derdini anlattı. Muavin yer yok derken ben yanımdaki koltuğu işaret edip boş olduğunu söyledim. 
Muavin olmaz orası bayan yanı dedi.
Genç gözlerime bakarken gel diye işaret ettim. Genç sevinçle bir adım attı. Muavin yine durdurdu olmaz bayan yanı. Ben bırakın gelsin diyorum. Genç bir adım daha attı. Bu kez olaya kahraman şoför karıştı. 
-Olmaz bayan yanı
-Sınavım var
-Bırakın gelsin 
Cümleleri peşi sıra epey sürdü.
Ve sonunda genç adam yanımda oturuyor. Şoför, muavin ve sayısız meraklı gözler hapsinde Kırıkkale'ye kadar sohbet ettik. 
Eve döndüğümde abim prenses diye seslenince; vallahi ben kendimi sadece şehirler arası otobüste prenses gibi hissediyorum, dedim. Ve olayı anlattım. Nedense çok güldü.
Yine ezber bozduğum için kendimle gurur duyuyorum. İyi ki varım.